Room with a view

Vanochtend afscheid genomen van Tante Enny en haar guesthouse. Bijzonder om daar een nachtje te slapen. Ontbijt met jam en hagelslag, maar gelukkig ook een omeletje.
In de bus naar het huis van de gids Eddy. Er naast staat een schooltje, daar moest ik natuurlijk even een kijkje nemen. Het onderwijs staat hier niet op een erg hoog peil volgens onze reisbegeleider. Lokalen zien er ook niet erg uitnodigend uit. Het was er een geschreeuw en een gedoe, helemaal natuurlijk toen wij daar binnen liepen.
Bij Eddy kregen we thee en allerlei zoete caketjes. Vanaf daar zijn we met twee jeeps de berg opgereden op weg naar Bromo, Tengger-Semeru Nationalpark. Je rijdt eigenlijk op de kraterrand van de oervulkaan.
Behoorlijk stijl en vooral ook heel smal. Onderweg schoot er een waterfles los die ik vol tegen mijn been kreeg. Dat deed wel even gemeen zeer. Natuurlijk nu een enorme blauwe plek. En ik had er ook al een op mijn pols vanochtend, doordat de stoel waarin ik zat omklapte en ik met mijn pols tegen de leuning sloeg.
Toen we in de krater konden kijken bleek dit een enorme begroeide vlakte te zijn. Op een bepaald punt zijn we verder gaan lopen. De Jeeps gingen vooruit.
Prachtige wandeling weer! Eerst naar beneden langs een pad met veel struiken en lage bomen en veel planten. Volgens de groep is het venkel. Als je de fijn vertakte bladeren kneust ruik je de anijs. Veel bloemen! En een enorme rust hier. Geen vogels op een enkele zwaluw na. Beneden aangekomen loop je door een groen begroeide vlakte. Dat schijnt in november dor en droog te zijn. Nu is het prachtig! De kale zwarte lavazandvlakte die we later zagen is óók heel indrukwekkend. Om te wandelen is dat stuk veel minder, maar na de lunch gingen we ook weer verder met de Jeeps. Het is mul en stoffig en we kregen ook mondkapjes om niet te veel fijnstof binnen te krijgen.
Die oerkrater is echt giga. Het was echt wel even rijden voor we bij het stuk waren vanwaar je kunt lopen naar de kraterrand van de eigenlijke Bromo vulkaan. Het is ook mogelijk om op een paardje naar boven te worden gebracht. Ik heb een poging gewaagd om op te stijgen, maar dat was geen succes. Ook al omdat ik met mijn voet bleef hangen in de stijgbeugel. Ik zag mezelf al achter het paard aangesleept naar de top gaan ;-)
De jongens met de paardjes deden alle mogelijke moeite om me over te halen, maar ik ben hierna gewoon zelf naar boven gelopen. (Trots!) Alleen de trap is al 253 treden! Maar het stuk ervoor is ook behoorlijk pittig. Eenmaal boven kun je dan eindelijk over de kraterrand kijken in de diepte waar je alleen maar wolken rook naar boven ziet komen. En je hoort wat gepruttel in de diepte. Maar onvoorstelbaar dat je daar naar een gat naar het binnenste van de aarde staat te kijken.
Gelukkig zijn mijn foto's ook vandaag weer gelukt en kan ik een impressie van de wandeling bij het verhaaltje bijvoegen.

Nu aan het bijkomen in mijn lodge van het Lava Viewhotel. Het is een beetje koud en de douche was ook al niet warm. Zometeen eten met elkaar. Dat schijnt hier weer prima voor elkaar te zijn.
Ook is er een bandje voor de muziek. Ik ben benieuwd.